De sculpturen van Chantal Grard hebben met iets essentieels te maken ...  zij refereren aan wat oorsprong is en embryonale groei, zij zijn anders, gewoon anders en bieden toch de indruk iets te vertolken wat vertrouwd overkomt en toch vreemd blijkt te zijn. 

Het lijkt ons niet overdreven te stellen dat de kunstenares op spontane en ogenschijnlijk vanzelfsprekende wijze een eigen beeldtaal heeft bedacht en uitgewerkt die nauw met haar persoonlijkheid is verbonden, met haar kijk op lichamelijkheid in het algemeen en op het fenomeen mens in het bijzonder. Het merkwaardige daarbij is dat de frappante beeldtaal die haar oeuvre kenmerkt al bij het begin van haar creativiteit aanwezig was, ook wanneer zij uitgesproken figuratief werkte. 

De vormen die zij thans creëert hebben nog geen naam gekregen. Zij betekenen groei, innerlijkheid, herhaling, bolle ritmiek die kluwen wordt, voortzetting die uitloopt op een (voorlopige) punt, aaneenschakeling van wat als vrije vormen kan worden omschreven. 

Zij zijn bron van verbazing en illustreren op vooralsnog onnavolgbare wijze de zeldzaam geworden reële vernieuwing die het hedendaagse ruimtelijke creëren kenmerkt.